Saate bakmaksızın kapısını çalabileceği bir dostu olmalı insanın...
Nerden çıktın bu saatde dememeli
bir gece yarısı telaşla yataktan fırladığında
Gözünün dilini bilmeli,
dinlemeli sormadan,söylemeden anlamalı...
Arka bahçede varlığını sezdirmeden mütemadiyen dikilen vefalı bir ağaç gibi köklenmeli hayatında...
Sen her daim,onun orda durduğunu hissetmelisin...
ihtiyaç duyduğunda gidip müşfik gövdesine yaslanabilmeli,kovuklarına saklanabilmelisin...
Kucaklamalı seni güvenli kolları
Dalları bitkin başına omuz,yaprakları kanayan ruhuna merhem olmalı...
En mahrem sırlarını verebilmeli,
en derin yaralarını açıp gösterebilmelisin...
Gölgesinde serinlemelisin sorgusuz sualsiz...
Onca "dalkavuk" arasında bi tek O sözünü eğip bükmeden söylemeli,
yanlış anlaşılmayacağını bilmeli...
Alkışlandığında değil sadece, asıl yuhalandığında yanında durup koluna girebilmeli...
Övmeli alem içinde,başbaşayken sövmeli.
Ve; sen öyle güvenmelisin ki O'na,
övdüğünde de sövdüğünde de,
bunun iyilikten olduğunu bilmelisin...
Hak ettim diyebilmelisin...
Teklifsiz kefili olmalı hatalarının,günahlarının yegane şahidi...
Seni senden iyi bilen,sana snden çok güvenen bir sırdaş..
Gözbebekleri bulutlandığında yaklaşan fırtınayı sezebilmelisin.
Ve;
SEN ağladığında,
O'nun gözünden gelmeli yaş....

paylaşmak istediğiniz şiirlerinizi ziyaretci sayfasından gönderebilirsiniz...